یه کم حس ناخوشایندیه به هر حال

به نظرم اینکه کارفرماها راضی به افزایش حقوق نمیشن! یکی از دلایل اصلیش اینه که کارمند از ترس همون آب باریکه اش صداش درنمیاد و گاهی هم که درمیاد تا بهش میگن اگه مشکلی داری می تونی از فردا نیای! خیلی راحت اعتراضش رو در نطفه خفه می کنه! 

من امروز تصمیم گرفتم اون ترس وابستگی به این آب باریکه رو بذارم کنار و حتی ترس از دست دادن همین دلخوشی با بچه ها بودن رو و برم و بگم که دستمزد من با زحمات و ساعت کار من متوازن نیست! واکنش قطعی دریافت نکردم! موافقت و مخالفت رسمی دریافت نکردم ولی خب امروز رو دوست نداشتم و امشب رو! طبیعتا یا این هفته و یا هفته ی آینده مشخص میشه! 

دو سه ساعت بعد نوشت: انقدر با خودم حرف زدم, اینقدر حرف زدم و اینقدر همه چیز رو بالا پایین کردم و اینقدر استدلال های مختلف برای ارائه به مدیرمون در صورت لزوم تو ذهنم آماده کردم که حس می کنم بعد از یک روز طاقت فرسای ذهنی! بالاخره آروم گرفتم *_* البته حرف زدن با پگاه هم بی تاثیر نبود! یادم باشه فردا بهش بگم مرسی که هستی :|