به جز تیکه ای از سخنرانی ترامپ و کل سخنرانی روحانی توی سازمان ملل باقی سخنرانی ها رو ندیدم! نمی دونم حتی باقی روسای جمهور و یا نمایندگانی از باقی کشورها هم سخنرانی داشتند یا نه, که بدونم مرسوم و معمول سخنرانی های سازمان ملل باید به چه شکلی باشه! یا که اصلا باید شکل و فرم خاصی داشته باشه یا نه!
ولی چیزی که در طول تمام سخنرانی روحانی به نظرم کم بود! گیرایی و گیرنده بودن و کوبنده بودن کلامش بود! کاری به این ندارم که رفتار و عملکرد سران حکومتی خودمون و حتی خود همین روحانی چقدررر این روزها شیشه خورده داره و چقدر لازمه یه مجمع خودمون تو کشورمون تشکیل بدیم و مردم و دردهاشونو بذاریم یه طرف و حکومت رو یه طرف! ولی وقتی توی سازمان ملل به عنوان یه کشور حاضر میشیم, به عنوان یه واحد, یه بخشی از وجودم دلش می خواست که می شد یه جور کوبنده و تکون دهنده ظاهر می شدیم! نه باز هم با ازون دست متن هایی که روی کاغذ جلوه گر ملتی غیور و سرخم نکن و دارای فرهنگی هزارساله و بدون مشکل و با عزت و فلان و فولانیم!
نمی دونم روسای جمهور اجازه دارن سخنرانی های احساسی داشته باشن یا نه؟ ولی من اگر امشب رییس جمهور بودم .... آخ چقدر دلم خواست می تونستم تریبون مجمع سازمان ملل رو دست می گرفتم :/ هیچ وقت همچین حسی داشتین؟ که بتونین فرصتی داشته باشین که وایسین جلوی همممه ی دنیا و حرف بزنین و حرف بزنین... من حتی متنشم تو ذهنم آماده دارم :|
