سلیمون
خیلی حرفه بلد باشی به آدمی که هنوز زنده است محبت کنی! خیلی سخته "باشی" برای آدمی که روزهارو داره می شمره تا رفتن!
میشینم پای تخت سلیمون به این فکر می کنم چقدر همه کم کم رفتنشو قبول کردن! همه فقط منتظرن! خیلی ها که دیگه زحمت اومدن و سر زدن هم به خودشون نمیدن!
توی اینستاگرام یه پیج بود راجع به نحوه ی برخورد با آدم هایی که سرطان دارن! دونه دونه اشو حفظ می کنم به سلیمون که می رسم یکیشو انجام بدم! ولی وقتی دیگه هوش و احوالش سر جاش نیست! وقتی چشم هاش واسه چند دقیقه بیشتر باز نیستن! دیدن هیچ کس دیگه براش مهم نیست! بیشتر و بیشتر از خوش خیالیم حرصم می گیره! از خودم بدم میاد که ادای آدم های نگران رو مثلا می خوام دربیارم! که مثلا بگم من چه نوه ی خوب و به فکریم! خلاصه میشینم پای تختش و به این فکر می کنم چقدر وجودم به درد نخوره! چقدر راحت یکی عمرشو میذاره واسه بچه هاش و تهش خیلی هاشون که جا می زنن و زحمت یه سر زدن هم به خودشون نمیدن تااااا وقتش که شد بیان بشینن تو مجلس ختمش و به عنوان صاحب عزا زار بزنن واسه مردم که آی عزیزمون رفت!
کاش میشد زمان رو کشید عقب و برگشت و به جوونی های سلیمون گفت; نذار عمرتو به پای کسی! واسه خودت فقط زندگی کن! تهش هیچ کدوم برات نمی مونن! تهش خودت می مونی و یه تخت و.....
