به نظر شما چرا باید رمان بخونیم؟ آیا اصلا باید داستان بخونیم؟ شما چه نوع رمان ها و داستان هایی دوست دارید؟ شاد و طنز و کمدی و خانوادگی و اجتماعی و .... ؟ ملاک انتخابتون چیه؟ تا حالا فکر کردید یک داستان ساده چیزی بیشتر از یک داستان و اساب سرگرمی می تونه باشه؟
ممنون میشم جواب بدید :)
میم _
من کلا داستانی میخونم
مغزم باز میشه،نمیدونستم دیگه چجوری توضیح بدم:))
1 بنده ی خدا
برای تخیل کردن،برای تجربه کردن چیزایی که ممکنه درواقعیت هیچوقت تجربه نکنم، لغت یادمیگیرم و با چیزای قدیمی و جدید اشنا میشم. کلا حس میکنم ادم میتونه به تعداد داستان هایی که میخونه زندگی تجربه کنه.
کتابا رو من یا باید نویسنده رو بشناسم،یا به موضوعش خیلی علاقه داشته باشم و یا یک ادم مورد اعتمادم تو این زمینه معرفی کرده باشه.
نار خاتون
داستان شنیدن یا خوندن جذابه خب... دوست داشتنش دلیل خاصی نداره... همون طور که ژانر تخیلی باب سلیقه م نیست و دلیل خاصی نداره... صرفا دوسش ندارم...
البته دقت کردم داستان و فیلم رو بیشتر وقتی میرم سراغشون که زندگی خودم برام خسته کننده میشه...
ع. آزاد
"باید" رمان بخونیم؟ نه واقعا. هیچ بایدی در کار نیست به‌نظرم.
اما حالا اگه کسی خواست و تونست بخونه، "چرا"؟ خب، مطمئن نیستم. اما شاید باید یک نیاز باشه. (مثل نوشتن) یک طلب روانی قوی. وگرنه وقت تلف کردنه. کسی با رمان خوندن به جایی نمی‌رسه. یا مثلا می‌گن "برای تجربه کردن زندگیهای دیگه". واقعا چرا یک نفر باید بخواد سرنوشت گرگور زامزا رو زندگی و تجربه کنه؟
و اگه برای یادگیری، درک جامعه و زندگی و بدتر از اون، برای فهم فلسفه، کسی رمان میخونه، باز هم داره راه اشتباه می‌ره.
سایه نوری
رمانها و داستانها بدون اینکه بخوان و ادعایی داشته باشن ما رو با انسان آشنا میکنند؛ ما رو مینشونن وسط زندگیهای شخصیت های مختلف.. من
وقتی رمانها زندگی اصیل رو که ناقصه و آدم طبیعی که خاکستریه رو به نمایش میذارند بیشتر دوسشون دارم ..
آرزو ﴿ッ﴾
راستش من رمان میخونم چون زیاد برای همدلی کردن بهم کمک کرده. دقیقا کاری که وبلاگ خوندن هم انجام میده. با بعضی موارد این دو جا آشنا شدم و بعدها که برای آدمهای زندگی خودم پیش اومده بهتر موقعیت‌شون درک می‌کردم.
ولی جدای از این، کلا داستان میخونم (چه رمان و چه داستان کوتاه) چون دوست دارم که گاهی از فکر کردن به زندگی خودم دست بردارم. اگه رمان جذابی دستم باشه واقعا تا چند ساعت از زمان و مکان خودم جدا میشم و گاهی به این احتیاج دارم.
و در نهایت، حس خوبی بهم میده. یک ترکیب تازه و دلنشین از کلماتی که توی یک رمان می‌بینم کلی سرِ کیفم میاره.
من بیشتر داستان‌های بر اساس واقعیت رو دوست دارم، و اجتماعی رو. جدیدا هم کمی فانتزی و علمی‌تخیلی. ملاک انتخابم؟ راستش زیاد نمی‌دونم. من چون به خود کلمات و تجربه‌ها علاقه دارم و زیاد برام نیست که اسپویل بشه، معمولا یک خلاصه ازشون میخونم و بعد تصمیم می‌گیرم که بخونمش یا نه.
دامنِ گلدار
بیشتر داستان کوتاه خوندم. اما اگر منظور سوال داستان به معنای کلیش باشه، چند تا دلیل دارم برای خودم:
خوندن باعث میشه فکر کنم.
داستانها زاویه‌ی دید جدیدی برای درک جهان بهم میده و علاقه‌مندم هم به اون روایت از جهان و هم به درک قوانینش و اتفاقاتی که توش میافته. در واقع به جهان داستانی نویسنده علاقه‌مندم. چه شخصیت‌هایی توش هست و اونها چه کارهایی یا فکرهایی میکنند. چطور چیزی رو می‌پذیرند یا مشکلی رو حل میکنند یا نه، چطور شکست میخورند و آدم دیگه‌ای از دل اون همه اتفاق بیرون میاد.
در نهایت به زبان علاقه‌مندم، کلمه‌ها و چیدنش کنار هم و جمله‌ساختن با اونها رو دوست دارم.
معمولا اگر یکی از این دلایل اتفاق نیفته، از کتابی خوشم نمیاد و خب زیاد هم دربند این نیستم که جه کتابهایی توصیه شده یا قبل از مرگم باید بخونم :) چون روایتها، کلمه‌ها، و فکرها همینطور معلقند در چیزهای دیگر زندگی و کتاب دست گرفتن یک خوشبختیه که مثل هنر حس خوبی بهت میده ولی خب عادت منظم من نیست. معمولا برای سرگرمی خارج از این چارچوب که گفتم، کتاب نمیخونم. هر مقطعی از زندگی هم یک مدل خوندم، بچگی تانوجوانی علمی تخیلی و کمیک میخوندم، بعد اجتماعی مثل کوری و پابرهنه‌ها، و سووشون و بعضا از بزرگ علوی، و غیره. بعدتر دیگه رفتم سمت شعر گاهی روانشناسی و خودشناسی و الان دیگه از همه اینها خسته‌ام. اگر گیرم بیاد تاریخی، زندگینامه، روایت‌های مستند، درباره‌ی جنگ، ملیت‌ها و اقوام مختلف، کمی فلسفه و اینها رو دوست دارم بخونم :)
سایه نوری
کلا من عاشق اصالت زندگیم؛ یعنی زندگی واقعی که هیچ وقت کامل نیست.. هیچی توش قطعی و همیشگی نیست.. پر از تضاده.. شادیش هست، لذتش هست، هیجانش هست.. اما غم و درد و کلافگیش هم هست و همه چیش تمام میشه.. اینا بهم نگاه نو دادند.. نگاه در گذر .. رهایی.. سپردن.. خلق میکنم بی اینکه بخوام عالی و کامل باشم.. زندگی میکنم بی اینکه بخوام روزها عالی و کامل باشن..
این وسط آدمهای واقعی و طبیعی که خودشونن با شادیشون حتی با غمشون..
با محبتهاشون حتی با بدجنسیاشون.. با صداقت و بی صداقتی.. با سفیدی ها و سیاهی هاشون،، واسم اصل و جذابن؛ چون هر چیزی طبیعیش قشنگتره.
خب اینها رو البته قبل از هر کتاب و رمان و ... از خود زندگی یاد گرفتم و حالا دیگه کمتر چیزی بیرون از خودم بهمم میریزه .. یا حداقل کوتاه و با شدت کم بهم میریزه.. منی که زمانی هرچیزی روم مثل یه زلزله ی ۸ ریشتری عمل کرد 😄
واسه این گفتم قصه ی آدمهای واقعی خاکستری رو بیشتر دوست دارم
1 بنده ی خدا
به تجربه هام اضافه میشه.تو تحلیل کردن کمکم میکنه(از دید یک فرد دیگه به قضایا نگاه کردن مثلا به من تو این زمینه کمک میکنه) و خب لذت هم داره واسم
ع. آزاد
خب، واقعا سخته که غیرگنگ‌تر از این بگم. مثلا فرض کن کافکا "گزارشی برای یک آکادمی" رو سرراست و واضح می‌نوشت. چیز مسخره و مستعملی می‌شد. این هم قضیه‌ش همینه.
اما نتیجه‌ش میشه اینکه اگه کسی هدفش «تجربه زندگیهای مختلف»، «یادگیری»، «بالا بردن سطح درک اجتماعی»، «آشنایی با عقاید و فلسفه‌ها» و.. هست، توصیه میکنم از اینستاگرام شروع کنه، بعد بره توییتر، و بعد ردیت. ویکیپدیا هم در کنارشون. از این مراجع چیزهای بهتری گیرش میاد. رمان در خدمت این اهداف نیست و نباید باشه.
ع. آزاد
منظورت از «علت» نمی‌دونم دقیقا چیه. ولی حدس می‌زنم و براساسش جواب می‌دم: علت رو نه از رمان، نه از سوشال مدیا و نه مستقیما از کتاب‌ها، نمی‌شه پیدا کرد. یافتن علت به تفکر نیاز داره. تفکر محض.
و من قرار دادن سوشال مدیا در برابر رمان رو توی کامنت قبلی‌م مشخصا (نه، گویا خیلی هم مشخص نبود) به دلایل طعنه‌آمیز انجام دادم. صرفا به این دلیل که گفته باشم رمان خوندن با این اهداف هم، همین‌قدر سطحیه.
همینطور باید توجه کرد: کتاب‌های رمان و کتاب‌های علوم انسانی دو مقوله مجزا هستند. دسته‌بندی‌ای که هنر و خالقیت رو در کنار تحقیق، تفکر و سنجش قرار میده، به بی‌راهه رفته. و خب، منظورم از علوم انسانی؟ مشخصا فلسفه، سیاست، تاریخ، جامعه‌شناسی، روانشناسی _در حدی که در حوزه علوم انسانی می‌گنجه، زبان‌شناسی، اقتصاد و...
در کتاب‌های علوم انسانی و علوم پایه میشه به دنبال سرنخ گشت. میشه به دنبال راه و روش و راهنمایی برای رسیدن به جواب گشت. (اگرچه همچنان بدون تفکر محض، "دنباله‌روی"، "تقلید"، "تقید" و نوعی "دین‌داری" به حساب میاد)
اما در رمان نباید به دنبال جواب گشت. ادبیات و هنر خودِ جوابه. و هدفمند کردن هنرِ رمان، یعنی از دست دادن روح هنر.
پ.ن. از وقتی دانشگاه تعطیل شده، به واقع تشنه چنین مباحثاتی هستم. اگه شبیه سخنرانی شد، معذرت می‌خوام. :)))
مترسک
هر چی آگاهی بالاتر باشه طبیعتاً واکنش و درک بهتری نسبت به اطرافم خواهم داشت
آرزو ﴿ッ﴾
آخرین کتابی که من رو از زمان و مکان جدا کرد، خالکوب آشویتس بود. قبل از اون دختر پرتقال (یا دختر پرتقالی) :) دیگه نمی‌دونم با سلقیۀ شما هم جورن یا نه.
منتظر اتفاقات خوب (حورا)
برای من کسب تجربه است. هر چند زندگی واقعی من نیست اما بارها میتونم خودم رو جای شخصیت‌های مختلف بذارم و خودم رو به چالش بکشم. تجربه‌ای میشه که توی زندگی واقعی و توی چالش‌های واقعی بهتر تصمیم بگیرم.
آرزو ﴿ッ﴾
من هم از خرداد به این‌ور کتابی رو یک‌جرعه سر نکشیدم؛ و نظرم روی پیر (خسته) شدنه :دی
پیمان کرامتی
با یک فاز خوندن شروع میکنیم
میبینیم فازمون داره عوض میکنه
کلا میریم تو اون سبک
این شد که من کتابی نبود از همینگوی و بوکوفسکی نخونده باشم
همیشه همینه فکرکنم
اولین لغزش مهمه
بقیش خودش شکل میگیره
پیمان کرامتی
بعدی ها فازت درک میکنن بهت قالب میشن و میشن تعیین کننه فازت از این به بعد
چون معتقدم حتی تخیلی‌ترین داستانها هم یه ریشه‌ای تو واقعیت دارن، به خاطر همین میخونم تا به دید بهتری از زوایای پنهانِ جوامع و آدم‌ها برسم :)