چه خبرا؟

تقریبا یک هفته گذشته و من نه به وبلاگ های بقیه سر زدم در این یک هفته، نه کامنت های از قبل دریافت شده رو جواب داده بودم و نه حتی اینجا رو رفرش کرده بودم :دی اگر می پرسید چرا؟ باید بگم که سرگرم بودم، با آدم های جدیدی که پیدا کردم، با گروه جدیدی از آدم ها که دغدغه ی مشترک داریم و حرفم را می فهمند :) 

من در این یکسال اخیر اکثر مواقع تلخ و عصبانی بودم، پر از خشم بودم، افسرده بودم، در حال کلنجار رفتن بودم. همین خلق و خو روی روابطم با آدم ها و خواسته هام از روابطم به شدت تاثیر گذاشته بود. به شدت زودرنج و پرخاشگر و طلبکار شده بودم و خیلی صریح و رک. از همه بدتر فکر کنم همین آخری ها بودن! در جامعه ی ایرانی و روابط ایرانی رک بودن خیلی چیز خوبی نیست و البته به نظر من جنبه هم لازم دارد. به نظرم کسی باید این خصیصه را داشته باشه که اگر رک و پوست کنده حرفی به کسی زد، بعدش دچار عذاب وجدان و آی کاش نگفته بودم و آخ الان یعنی راجع بهم چه فکری کرده و اینها نشود. که من می شدم :| یعنی هم جامعه ی ایرانی و هم خودم گنجایشش را نداشتیم :)) پس فاجعه بود، تمام ماه های اخیر روابط من فاجعه بود. خودم را توضیح می دادم. برای دیگران نبودن و برای خودم بودن را مدام توضیح می دادم. مدام مثل شمسی خانوم ابرو نازک کرده و با چشم و ابرو برای بقیه می گفتم نمی فهمم چرا کسی نمی خواهد قبول کند که بعضی ها برای حد و حدود رابطه هایشان مرز می خواهند تعیین کنند. مدام نقل دهنم این گلایه بود که کسی من را تنها نمی گذارد، که کسی به اینکه من می خواهم تنها باشم احترام نمی گذارد، اینجا حتی پست زدم از نگفته هایم در اینستاگرام، بعد زارت فردا رفتم همه ی نگفته هایم را استوری کردم :))

خلاصه که عدم تعادل در من این مدت به وفور به چشم می خورد و همه ی این عدم تعادل ها ناشی از این بود که یک جایی در درون من حالش خوب نبود. که ساز و کارها مختل شده بودند و من کور شده بودم و مدام تقصیر را به گردن بقیه می انداختم و مدام از بقیه ایراد می گرفتم و مدام از بقیه عصبانی بودم.

اینجا یک معجزه رسید. خیلی نمی خوام قضیه رو دراماتیک کنم و شاید درست نباشه از لفظ معجزه استفاده کنم، ولی خب می خوام بگم چیزی رو پیدا کردم مثل یه آیینه، گروهی از آدم ها که هر بار اومدم حرفی بزنم، چیزی گفتند که انگار یک آیینه بود تا درون خودم رو ببینم و ریشه یابی کنم، بهم ابزار دادن تا خودم مستقل بشم و بشینم ریشه یابی های بیشتری داشته باشم و من روزها نوشتم و کند و کاو کردم و در نهایت تسلیم شدم و پرچم سفید را بالا بردم و گفتم بله درست است که من ضربه می خورم و آدم ها ضربه می زنند ولی چون محکم نیستم و مطمئن نسبت به جایی که هستم، ضربه ها شدیدتر می شوند. ضربه ها رو جذب می کنم. به راه حل نرسیدم ولی دلیل ها را نصفه و نیمه پیدا کردم و همین شد مرهم. همین شد که کمی آرامش رو تجربه کردم، که خشمم خالی و خالی تر شد :)