بذار بگه من چه بی معرفت بودم حتی!
ترم پیش به صورت غیر منتظره ای مدیرمون با یکی از همکارها و مربی ها قطع همکاری کرد! همیشه حضورش خیلی مشکل آفرین بود! گاهی جوری که مستاصل میشدی از موقعیت ها و جنگ اعصاب هایی که به خاطر حضور این شخص به وجود میومد! ولی خب وقتی مسئله ی عذر کسی رو خواستن وسط میاد، آدم خیلی دلش نمیاد برای کسی این موضوع رو بخواد! چه برسه به اینکه پیشنهاد دهنده ی همچین موضوعی هم باشه! تا خود مدیرمون وقتی از جانب این شخص توی یکی از همون موقعیت های مستاصل کننده گیر کرد ، بالاخره عطای کار کردن با اون همکار رو به لقاش بخشید و عذرش رو خواست!
روزهای اول چون توی شوک بودم نمی دونستم باید بهش پیام بدم یا نه! اصلا گیریم پیام هم دادم، چی بگم! اصلا آیا درسته که پیام بدم یا نه! خلاصه که بعد از دو هفته از اون اتفاق به نظرم رسید که بهتره بهش پیام بدم و حالشو بپرسم! هر کدورت و مشکلی هم که باشه بین اون شخص و آموزشگاه بوده به هرحال! به تنها شماره ای که ازش داشتم پیام دادم که بعدا فهمیدم خب اون شماره خاموشه و باید به یک شماره ی دیگه که از منشی آموزشگاه گرفتم پیام بدم! تا من متوجه بشم که اون خطی که بهش پیام دادم به این علت ازش جوابی نگرفتم، چون خاموش بوده و شماره ی دیگه ای از اون شخص از منشی آموزشگاه بگیرم، چیزی نزدیک به دو هفته ی دیگه طول کشید! یعنی چیزی نزدیک به یک ماه از رفتن اون شخص! و مدت کمی نبود که متوجهمون کنه، چقدر بدون حضور اون آدم محیط آموزشگاه بی حاشیه و پچ پچ و ناراحتی و حرف های یواشکی و پشت پرده است! حقیقتا داریم نفس راحتی می کشیم! و کلی هم اعصابمون آروم تره! و درگیر هیچ بحث و کدورت بچگانه و قهری هم دیگه نشدیم!
در کل به این نتیجه رسیدم رابطه ام باید با اون آدم همین جا تموم بشه! و وقتی خود اون شخص آدمی نبود که دلش برای خودش بسوزه و رفتارش رو اصلاح کنه! چرا من دلم باید براش بسوزه! یا اصلا چه رسالتی روی دوش من هست ازینکه حالش رو بپرسم، وقتی در نبودش دارم نفس راحت می کشم :/
