از نگفته هایم در اینستاگرام

یادتونه یه بار گفتم یکی از تمرین هایی که سعی می کنم انجام بدم اینه که خودم رو کنترل کنم و نرم توی استوری و یا کپشن پست ها حرفی رو غیرمستقیم بگم که مثلا به در گفته باشم تا دیوار بشنوه. چون وقتی نمی تونم برم مستقیم به خود طرف بگم خب چه کاریه غیرمستقیم. و اگر طرف بفهمه و بیاد بگه الان با من بودی، خب اگر نتونم بگم آره و مجبور بشم الکی بگم نه، خب بدتره که. اگر هم بگم آره، و اگه برگرده بگه چرا نیومدی مستقیم به خودم بگی، خب باز چی بگم!! هیچی دیگه. سعی می کنم در برابرش مقاومت کنم. 

الان حکایت این روزها و این مدارس و امتحانات آنلاین شده. بچه هایی از فامیل که خانواده هاشون تا همین چند وقت پیش معتقد بودند که ماهایی که رفتیم اون همه درس خوندیم پس چی شد و به کجا رسیدیم. و هیچ وقت هیچ کدوم سراغی نمی گرفتند و ارتباطی با هم نداشتیم، حالا مدام پیام و درخواست که بیا این سوال ها رو حل کن. بیا به جای من امتحان بده. و من واقعا و عمیقا ناراحت میشم. خیلی ناراحت میشم. از اینکه با کسی هیچ برخورد و دوستی نداشته باشم ولی طرف وقتی بهم نیاز داره سراغم رو بگیره، من واقعا نمی تونم کنار بیام. 

امروز هم هی اومدم برم توی استوری اینا رو بگم، بعد دیدم خب چه فایده. الان کل فامیل پدری معتقده من آدم خودخواهی هستم چون نمی خوام توی درس بچه هاشون بهشون کمک کنم. در صورتیکه من چطوری به عمه ام بگم که اون شبی که پسرش به من پیام داده سوال های فیزیکی رو براش حل کنم که روز قبلش هم سه ساعت براش وقت گذاشته بودم کل فصل رو توضیح دادم. چطوری براش توضیح بدم من اون روز و اون ساعت توی شرایط روحی به سر می بردم که نتونسته بودم بعد از بیست ساعت از تختخوابم بیام بیرون و انگیزه ی هیچ کاری رو نداشتم، حتی یه غذا خوردن. بعد چطوری بتونم بلند بشم و خودم رو از تخت بیرون بکشم تا به جای یه نفر دیگه حاضر و آماده امتحان جواب بدم. خب من اینو اگر بگم که اولین واکنش ها اینه که تو دیگه چرا افسردگی داری و من وقتی خودم هم نمی دونم چرا و به دلیل افسردگی دارم خب چی بگم. 

اومدم بنویسم عمیقا ناراحتم می کنید ازینکه وقتی سراغم رو می گیرید که امتحان دارید، که ترجمه هاتون مونده، که نمی دونید چطوری باید اکانت جیمیل بسازید، و ...... ولی ننوشتم. گفتم چه فایده وقتی همه طلبکارتر و ناراحت تر برخورد خواهند کرد که حالا مگه چی ازت کم میشه این چهارتا سوال هارو برامون حل کنی.