بخش ششم: دوستی های جدید و تجربه ام

اواسط آذر ماه بود که با یه پیج جدید توی اینستاگرام آشنا شدم و صاجب پیج چالش جالبی رو در حال اجرا بود که باعث شد از پیجش و حرکتش خوشم بیاد و شروع کنم پیج رو دنبال کنم. بله این شخص کسی نیست به جز همون آرزویی که توی اولین بخش ازش حرف زدم و گفتم کسی بوده که من رو با اصطلاح دور انداختن آلباتروس آشنا کرده. کم کم که از دنبال کردن پیج آرزو می گذشت توی استوری ها اشاره هایی به کاروان و رادیو جیپسی می شد و من نمی دونستم که چی هستن و خیلی هم پیگیری و کنجکاوی نکردم تا اواخر آذر که فراخوان ثبت نام توی کاروان ها رو توی استوری ها دیدم و رفتم سراغ هایلایت های مربوط به کاروان ها و شروع به خوندن کردم و علاقمند شدم. اونم ازین جهت که به نظر میومد توی گروه های مختلف با هدف های متفاوت می تونستی عضو بشی و ماهانه اشتراک داشته باشی تا اگر تو هم هدف مشترکی با اون کاروان و بچه های گروه داری بتونید به هم کمک کنید و پیشرفت کنید، کاروان خود مراقبتی و عادت ساختن و نویسندگی و در نهایت کاروانی که من انتخاب کردم کاروان "قهرمانان در سایه" و با هدف آشنایی با کودک و والد و بالغ درون بود. 

من از دی ماه عضو شدم و الان که اسفند ماه شروع شده، من برای سومین مرتبه عضویتتم رو تمدید کردم و خب قصد دارم حالا حالاها به عضویتم ادامه بدم :) هر هفته یه دورهمی داریم که تونست آروزی دیرینه ی من رو برای شرکت در گروه درمانی برآورده کنه، البته صددرصد کارکرد گروه درمانی رو نداره و دقیقا شبیه به اون نیست ولی خب تا حدودی همون قابلیت های گروه درمانی رو داره. جاییکه از حس و حال هفته ی گذشته ات برای بقیه میگی و از مشکلات و ناراحتی هایی که داشتی، از عدم انگیزه ات برای فعال بودن و قدمی برداشتن میگی. و از بقیه می شنوی و خیلی وقت ها می تونی خودت و الگوهای رفتاریت رو از طریق دیگران ببینی و بفهمی که دلایل چی می تونن باشن و  از پویایی حضور بقیه استفاده کنی و بالاخره بتونی گروهی از آدم های با دغدغه های مشترک پیدا کنی. چیزی که من مدت ها بود در خسرتش بودم. اینکه توی جمعی باشم که آدم های اون جمع با من دغدغه ی مشترک دارن. از بین هم گروهی ها، همکار خلاق تونستم پیدا کنم و با همراهی همین همکارهای خلاق تونستم از دی ماه مرتب یک روز در میون و یا گاهی هر روز ورزش کنم. تونستم هر روز بنویسم، از احساساتم، از خشم و عصبانیت هام. تونستم آروم بشم بالاخره بعد از مدت ها. چون جایی رو پیدا کردم که برم از خشم ها بگم و یاد بگیرم که چقدر اشتباه می کردم که دلیل خشمگین بودنم رو در بقیه می دیدم و اصلا حواسم نبود که منشا درونی داره.

الان هم که اسفند ماه شروع شده، وارد یه چالش چهل روزه برای جمع بندی آخر سال شدیم و باز توی یه گروع بزرگتر از کاروان فعلیم قرار گرفتم تا ببینم که می تونم تا آخر سال و قبل از شروع سال جدید پرونده ی یک سری مسائل رو ببندم و یه آخیش از ته د ل گویان برم سراغ سال جدید :)

 

وقتی پیام های این گروه هست، وقتی حضور توی دورهمی ها هست من تقریبا یادم میره که خودم رو تنها بدونم. 

گاهی وقت ها هم هست که از گروه و بین بقیه بودن دلسرد میشم و فکر می کنم اینا هم اون آدم هایی که من می خواستم نبودن ولی تفاوتی که اینجا هست اینه که من می تونم به این آدم ها بگم از بودن بینشون دلسرد شدم و اونجا بود که فهمیدم وقتی رابطه ها و آدم ها تو رو دلسرد می کنن، همیشه به خاطر بقیه نیست. باید به خودت برگردی و ببینی چه توقعی داری که برآورده نشده، نگاه کنی و ببینی آیا حرفی به بقیه زدی و به بقیه گفتی چه توقع و انتظاری داری و یا همینطوری ساکت و خنثی یه گوشه ایستادی و توقع داری خودکار و بدون خودت چیزی به رابطه اضافه کنی، آدم ها فکرت رو بخونن و بیان جلو و انتظاراتی که از یه رابطه داری رو برات برآورده کنن.

من با این آدم ها بود که فهمیدم من توی رابطه ها سریع ناامید میشم: چون هم اینکه پیش زمینه ی خیلی غیرواقع بینانه از یه رابطه و دوستی دارم و هم اینکه خودم هیچ وقت دهنده نیستم و هیچ قدمی برنمی دارم و همیشه یه مرز دور خودم می کشم توی اولین حرکت و بعد غرغر زنان و شاکی میگم چرا کسی با من صمیمی نمیشه و کسی به من توجهی نمی کنه.

 

توی قسمت جمع_بندی_سال_99 می تونید همه ی قسمت ها رو از اول بخونید.