من و بولت ژونال نویسی و برنامه ریزی 1

نمی دونم چقدر اهل برنامه ریزی کردن برای کارهای روزانه اتون و یا روتین مطالعاتیتون و یا اهداف آینده اتون هستید. و اینکه آیا با برنامه ریزی کردن و همه چیز رو تحت کنترل گرفتن جلو می رید و یا نه، هرچه پیش آید خوش آید. یا اینکه اصلا چقدر به برنامه ریزی اعتقاد دارید و فکر می کنید می تونه قابل اجرا کردن باشه، یعنی چقدر تجربه کردید در زندگیتون که هزاران هزار شنبه رو با یک برنامه ریزی توپ هفتگی شروع کردید ولی به دوشنبه نرسیده دیدید که نمی تونید و چقدر سخته و خلاصه همه چیز رو ول کردید :دی

خب خود من تا پارسال اسفند ماه، جز اون دسته ای بودم که عاشق این بودم بشینم یه برنامه ریزی طراحی کنم که میشد باهاش همه ی کارها رو توی یک ماه تموم کرد و هیچ وقتی در روز تلف نمی شد و خلاصه هلو :)) ولی خب همونطور که دور از انتظار نیست هیچ وقت بیشتر از یک هفته نتونستم به هیچ برنامه ای پایبند بمونم و هیچ وقت همه ی کارهام یک ماهه تموم نشدن :/  

ولی باید بگم از اسفند سال 98 تونستم یاد بگیرم چطوری واقع بینانه برنامه ریزی کنم، اونم به کمک بولت ژورنال :) 

چون داستان یه کمی که چه عرض کنم :دی خیلی طولانی شد، تصمیم گرفتم اون رو توی چند تا پست منتشر کنم.

توی پست اول در رابطه با تفاوت پلنر و بولت ژورنال و اینکه اصلا چی هستند گفتم.

توی پست دوم از این گفتم که چی شد با بولت ژورنال و پلنر آشنا شدم.

و در پست سوم هم گفتم که خب وقتی یاد گرفتم چطور سازنده و واقع بینانه برنامه ریزی کنم، بعدش باز چطور یه سری اتفاقات افتاد و مانع پیشروی شد و در نهایت چطور تونستم این رو هم حل کنم و ادامه بدم.

 

پست ها رو قسمتی منتشر می کنم و به فاصله ی دو روز، حالا تا دو روز بعد و قسمت بعدی شما بیاید بگید که آیا از بولت ژورنال و کلا دفتر برنامه ریزی استفاده می کنید یانه؟! یا کلا اصلا برنامه ریزی می کنید و می تونید بهش پایبند بمونید یا نه؟! 

پادکست چی گوش می کنی؟

خب من تا قبل از قرنطینه اصلا تا به حال پادکست فارسی گوش نداده بودم :دی ولی دیگه اینقدر اون روزهای قرنطینه فشار آوورد که رفتم سراغ پادکست و خب یک دل نه صد دل عاشق پادکست ها شدم :)

یه لیست از پادکست های مورد علاقه ام رو اینجا آووردم و شما هم اگر پیشنهادی دارید حتما کامنت کنید و یه توضیح بدید که در رابطه با چی هست.

 

اولین و گل سر سبد : پادکست رواق 

گوینده ی این پادکست به کتاب روان درمانی اگزیستانسیالیسم اثر اروین یالوم می پردازه و این کتاب رو با شرح و تفصیل بسیار عالی به صورت پادکست هر هفته ارائه می کنه. تا به الان 50 قسمت از این پادکست منتشر شده و از 4 مقوله ی مرگ، آزادی، تنهایی، پوچی به سه مقوله ی اول که میشه سه بخش ابتدایی کتاب پرداخته شده و فقط بخش پایانی و پوچی از اضطراب های اگزیستانسیال باقی مونده.

در این بین کتاب وقتی نیچه گریست از اروین یالوم هم به صورت پادکست منتشر کردند. 

من با اینکه کتاب رو هم خونده بودم زودتر، ولی گوش کردن به این پادکست و شنیدن اون همه توضیح و تفصیل های عالی و پخته واقعا یک چیز دیگه است. واقعا تعداد مواردی رو که من در طی خوندن این کتاب و بیشتر از اون گوش دادن به این پادکست یاد گرفتم، در هیچ برهه ای از زندگیم و به هیچ طریق دیگه ای نتونسته بودم یاد بگیرم. 

 

دومین و همچنان گل سرسبد : پادگست راه

نمی دونم تا حالا کتاب باز دیدید یا نه، نمی دونم اسم مجتبی شکوری رو شنیدید یا نه. اگر نشنیدید نصف عمرتون بر باد رفته حقیقتا :دی پادکست راه تمام گفت و گوهای مجتبی شکوری در برنامه ی کتاب باز هست که به صورت پادکست در دسترس قرار گرفته. و همینطور از مهر ماه همین امسال هم خود آقای شکوری شروع به ساخت یک پادکست جدید به نام "راه" کردند. که قراره اول هر ماه منتشر بشه، یعنی تا الان و فعلا فقط یک اپیزود. ولی کلی اپیزود از قبل هست, در رابطه با موضوعات مختلف از نزدیک به 4 فصل از برنامه ی کتاب باز که همگی عالی و شگفت انگیز هستند. من خودم شروع به خوندن تمامی کتاب های معرفی شده توی فصل چهارم کتاب باز کردم. و اینجا هم یک پست در رابطه با اون نوشتم قبلا. 

 

پادکست بعدی : پرچم سفید

روایتی از جنگ جهانی دوم

من عاشق روایت های جنگ هستم، عاشق نه از این نظر که کیف می کنم وقتی اون همه در رابطه با جنگ و خونریزی و آدم کشی می شنوم. نخیر. بلکه از این جهت که خودم رو موظف می دونم که باید بفهمم، در رابطه با هر روایتی که جایی از این دنیا در رابطه با آدم هایی هست که مورد ظلم واقع میشن. نه برای خودآزاری، بلکه برای اینکه یادم نره این دنیا هیچ وقت جای قشنگی نبوده و نخواهد بود. 

 

پادکست چهارم : دایجست

روایتی ساده از پیچیده ترین مسائل مربوط به دنیای امروز، توضیحی هست که خود گوینده ی پادکست در رابطه با پادکست میگه. من با این پادکست بود که در رابطه با تاریخچه ی شکل گیری دو حزب دموکرات و جمهوری خواه آمریکا و تفاوت های دقیقشون، علت درگیری بین اسپانیا و کاتالونیا و دلیل درخواست کاتالونیا برای جدایی، برکسیت و دلیل خروج و اصرار انگلیس برای جدایی از اتحادیه اروپا، بودجه و نحوه ی تعیین اون، تاریخچه ی شکل گیری داعش، بورس و بیت کوین آشنا شدم :دی البته هنوز یک عالمه اپیزود دیگه داره که من گوش ندادم ولی به شخصه خیلی از سوالات و ابهامات من رو در رابطه با هزاران هزار عبارتی که همه روزه توی خبرها می شنیدم و دقیق نمی دونستم یعنی چی رو پاسخ گفته. 

 

چهارم: پادکست آلبوم 

این اولین پادکستی بود که حقیقتا شنیدم و محو نحوه ی روایت گوینده در رابطه با معروف ترین آلبوم های موسیقی جهان شدم. توی هر اپیزود به برجسته ترین و موفق ترین و یا عجیب ترین آلبوم از یک گروه موسیقی و یا یک خواننده پرداخته میشه. و من بیشتر از این اپیزودهای روایتی از آلبوم ها، ویژبوم هایی رو دوست دارم که این پادکست هر 6 ماه به 6 ماه منتشر می کنه و در اون کلی از جدیدترین آلبوم های جدیدی که در اون 6 ماه گذشته منتشر شده اند رو معرفی می کنه. خود من از توی این ویژبوم ها کلی گروه و خواننده ی باحال خیلی جدید و کمتر اسمشون به گوشم خورده پیدا کردم. کلی آهنگ های خوب :)

 

پنجم: پادکست ساگا

اگر می خواید بدونید خدایان اساطیری که بودند و چه کرده اند و کلا بفهمید پروموتئوس و زئوس و پولوتوس و کلمبوس :دی  کی هستن و خدای عشق کی بود و خدای باروری و خدای خشم و .... این پادکست خوراک شماست :دی من خودم خیلی کم ازش گوش دادم ولی هر وقت بتونم سرم رو خلوت کنم میرم سراغ این پادکست تا حسابی از خجالتش دربیام و با فراغ خاطر و دقت به روایت ها گوش بدم.

 

بعدی: شاهنامه خوانی

یک عدد انسان فرهیخته با صدای حماسی طور براتون شاهنامه می خونه و هر جایی هم لازم بود تفسیر می کنه و توضیخاتی ارایه می ده ^__^

 

پادکست ششم: رادیو مرز 

توی توضیح خود پادکست اومده، روایت آدم ها از موضوعاتی که بین آن ها و دیگران فاصله می اندازد.

من تا الان پادکست حجاب رو فقط ازش شنیدم ولی با همین یه دونه اپیزود واقعا تحت تاثیر قرار گرفتم. این اپیزود در رابطه با جنگ خاموشی هست که دخترها با خانواده هاشون در رابطه با حجاب دارن. و فقط خود گوینده نیست که حرف می زنه، بلکه آدم هایی با این تجربه هم توی پادکست صداشون و تجربه اشون رو می شنویم. روایت های دیگه ای مثل "چاقی" ، "فرزند طلاق" ، "سرباز"، "بعد از خود کشی" و .... هم داره.

 

هفتم: پادکست خرمکست 

پادکستی در رابطه با بحث شیرین و مورد علاقه ی من فلسفه ^__^ اون هم به زبانی ساده. اگر فلسفه دوست دارید این پادکست رو هم از دست ندید.

 

خب تاپ پادکست های من تموم شدن :)

البته که من چنل بی و بی پلاس و هلی تاک رو هم گوش دادم و دوست دارم ولی جزو اولویت هام نیستن. گفتم بگم، که نیاید توی معرفی اینا رو بگید که کله امو می کوبم به دیوار :)) از بس تا اسم پادکست میاری فقط همه این سه تا رو نام می برن :| 

 

برای اونایی که پادکست گوش ندادن، اگر اندروید دارید اپلیکیشن کست باکس (castbox) و اگر هم آیفون که اپل پادکست رو دانلود کنید. بعد در قسمت سرچ به فارسی اسم هر یک از پادکست ها رو سرچ کنید.

 

روایت هایی از تجاوز

در حین گشت و گذارهایی که امروز توی توییتر داشتم، یه سایت خوب پیدا کردم در جهت نقد کتاب و نویسندگان.

بعد به این مطالب رسیدم:

روایت مردانه از تجاوز

روایت زنانه از تجاوز 

 

در هر دو مقاله به جایگاه تجاوز در داستان ها و رمان های ایرانی نوشته شده به دست مردان و یا زنان و تفاوت نگاه هر یک به مسئله پرداخته. هر رمان و داستانی که اسمی از تجاوز و یا حتی هر نوع سوءاستفاده ی جنسی به میان اومده، قید شده و زاویه ی پرداختن نویسنده و داستان به مسئله رو بیان کرده.به نظرم مقاله های جالب و مفیدی هستند. حتما وقت بذارید و مطالعه کنید.

این بخشی از ابتدای یکی از مقاله هاست، که از وبسایت کپی کردم:

هنگامی که به مقوله تجاوز در داستان‌های ۱۰۰ سال اخیر ادبیات معاصر می‌پردازیم، هنگامی که مردان راوی داستان‌ها می‌شوند و نقش‌هایی که برای زنان تعریف می‌کنند را دسته‌بندی می‌کنیم، برای زنان آسیب دیده در این داستان‌ها که نویسندگانشان مردان هستند، دو نقش را در نظر گرفته‌اند:

یا زنانی از طبقه متوسط که می‌خواهند از چارچوب‌ها فراتر روند و راه‌های جدیدی را برای زندگی انتخاب کنند اما دنیای بیرون همچون شیری درنده  آنان را می‌بلعد، مورد تجاوز قرار می‌دهد و ناگزیر می‌شوند درون خود مچاله شوند و به کنجی دور از آرمان‌ها و آرزوهایشان پناه ببرند. زنانی که در این داستان‌ها مهم نیست چقدر تلاش می‌کنند تا درس بخوانند، به دانشگاه بروند یا تایپ و منشی‌گری یاد بگیرند و در ادارات آن زمان برای خود شغلی پیدا کنند. آنان در نهایت آسیب می‌بینند چون مردان سلطه‌گرند و آنان به اندازه کافی پولدار و زیبا نیستند تا بتوانند بر ساختارهای سنتی ازدواج غلبه کنند، پس مورد خشونت جنسی، تحقیر، آزار و … از سوی روسا، مشتریان پولدار و سیاستمداران قرار می‌گیرند و درنهایت باید حذف شوند.

یا زنانی فرودست هستند، زنانی که در نقش کلفت، بدکاره، لوند و در مجموع  فم فتال‌های شکست خورده باید حس شهوت مردان را ارضا کنند و به همین دلیل نویسنده غیر از حس ترحم، هیچ احترامی برای‌شان قایل نیست. فرقی ندارد که این زنان چه کسی هستند، یا دختر همسایه فقیر که باید توسط پسر پولدار مورد تعرض قرارگیرد، دختر روستایی که باید برای یک شب به حجله خان برده شود، یا دختر بی‌سوادی که باید در یک شب مستی فکل کراواتی از فرنگ آمده درکنجی گیر بیفتد. آنان همیشه ابژه‌های جنسی هستند، برای یک لحظه. آنان نقشی کوچک برای مردان متجاوز ایفا می‌کنند اما زندگی‌اشان نابود می‌شود. آنان بعدتر در آشپزخانه‌ها، رخشویخانه‌ها یا خانه‌های قمرخانمی پیر می‌شوند در حالی که قلیان می‌کشند، مواد تهیه می‌کنند یا از همسر و پسرانشان کتک می‌خورند.

این زنان آسیب دیده در اکثر رمان‌ها و داستان‌ها همواره منفعل هستند و در موضع ضعف قرار دارند، فرقی ندارد فقیر باشند یا ثروتمند، تحصیلکرده یا بی‌سواد، مدرن یا سنتی، شهری یا روستایی.

 

و در نهایت چند روز پیش پادکستی پیدا کردم به نام "رادیو مثلث". که روایتی هست از زبان خود قربانیان تجاوز. این اواخر با بالا گرفتن موج رسوایی های اخلاقی و رسیدن پای جنبش می تو به ایران باز خیلی از ما همچنان اندر خم کوچه ی اول بودیم که خب اگر خود دختره نمی خواست، اینطوری نمی شد. خود اون دختر باید نشونه های خطر رو می فهمید و می شناخت. یه دختر خوب هیچ وقت توی اون موقعیت قرار نمی گیره. ازتون می خوام که فقط اولین اپیزود از این پادکست به نام :من رو دوباره برگردوند توی تخت" رو بشنوید. هر کسی بعد از شنیدن داستان این دختر محاله اون رو قضاوت نکنه و یا وقتی داره داستانش رو تعریف می کنه، محاله با خودش هی ترار نکنه خب آخه دختر حسابی معلومه داره گولت می زنه. ولی ازتون می خوام اپیزود رو گوش بدید و بعد ببینید چه اتفاقی برای این دختر میفته و درگیر چه سیکلی میشه. تا متوجه بشید تجاوز همیشه این نیست، که گلوت رو محکم سفت فشار بدن و به زور و کشون کشون کسی رو ببرن. سوءاستفاده ی جنسی و یا حتی دست درازی جنسی هم نوعی تجاوز  به حریم و بدن هست. بشنوید چطور یه رابطه ی جنسی با دوز و کلک و فریب و بدون درخواست مستقیم و در حالت مستی اون دختر می تونه تا کجا آثار روحی مخرب بذاره. گاهی وقت ها بعد از رابطه اون بکارت از دست رفته و چمی دونم اون "اگه بقیه بفهمن و حالا آینده ام چی میشه"  نیست که مطرحه. گاهی وقت ها اون حسی مطرح هست که بهت القا میشه. اینکه چطور باهات بی ارزشانه برخورد شد. چطور نظرت و خواسته هات در نظر گرفته نشد. چطور گول خوردی و طرف هیچ حسی بهت نداشت و فقط هدفش رابطه ی جنسی بود ولی از اول نگفت. 

همه دختر رو در نظر می یرید و یا حتی پسری که بهش تجاوز شده و سریع میگید باید بیشتر مواظب بود ولی هیچ کس چرا متجاوز و رفتار ناسالم اون و راه ناسالم رسیدن اون شخص به لذت جنسی رو مورد بازخواست قرار نمیده. چرا کسی نمیگه باید شروع کنیم یاد بگیریم همونطور که انگشتمون رو سریع می گیریم به سمت کسی که حجاب نداره، لباس هاش متفاوته، صدای خنده هاش بلندتره، سیگار دستشه. چطور این  افراد رو سریع قضاوت می کنیم و انگشت های اتهاممون و نگاه های سنگینمون به سمت این افراد هست ولی چرا یه فرد با تمایلات ناسالم رو می ترسیم پررنگ کنیم و انگشتمون رو به سمتش بگیریم و متهمش کنیم؟! چرا؟!

رادیو مثلث رو هم گوش بدید.

آیا شما هم این مشکل را دارید؟

یکی از معایب ارتباط مجازی این می تونه باشه که بعد از زدن هر حرفی توانایی این رو نداری که چهره ی شخص صحبت کننده رو ببینی و خب همین می تونه سوتفاهم های بسیاری در راه برقراری ارتباط ایجاد کنه. به عنوان کسی که شخص طرف مقابل از دستش ناراحت شده، تو مجبوری گاها و یا مدام خودت و رفتار و منظورت رو توضیح بدی، چون طریقه ی ارتباط برقرار کردن نوشتاری بوده و یا تو جنبه ای رو واضح نگفته بودی و یا فکر کردی که خب اصلا لازم نبوده چیزی رو اضافه تر توضیح بدی، چون خب منظورت مشخص بوده و خلاصه هزار تا خب و ولی و اما و اگر دیگه. و یا ممکنه تو در سمت مقابل باشی و از رفتار شخصی ناراحت بشی و یا اصلا نتونی درک کنی چرا یک نفر به شیوه ای داره که اینقدر نامفهوم و توهین آمیزه و بهت برمی خوره، یا فکر می کنی طرف از تو دلخوره که اینجوره رفتار کرده و خب نمی خواد بگه و خلاصه باز سدی بر سر راه این برقراری ارتباط.

وقتی موارد زیر رو می خونید، مطمئنا همگی وقتی در سمتی از ارتباط قرار دارید که باهاتون این رفتارها بشه، ناراحت خواهید شد.

مثلا به شخصی پیام میدی ولی جوابی تا چند روز بعد دریافت نمی کنی( به ویژه در واتساپ که می تونی ببینی پیامت هر دو تیک رو دریافت کرده). یا مثلا پیام ها سین میشن ولی جوابی داده نمیشه. یا وقتی منتظر شخصی هستی به صورت یه خبر و مطلع کردن تو از چیزی و مثلا زبانی بهت گفته تا چند روز دیگه این کار رو می کنه، ولی طرف خبری ازش نمیشه برای مدت طولانی. یا خیلی وقت ها توی رودربایستی باهات کلی موافقت میشه و بهت وعده و وعید داده میشه که فلان روز و فلان ساعت، ولی چون ارتباط مجاریه، طرف میره و دیگه ازش خبری نمیشه :دی (من خودم شاهد این مورد بسیار هستم). یا وقتی پستی یا عکسی و یا ویدئویی برای کسی می فرستید، طرف فقط نگاه می کنه و جوابی نمیده. یا پیام های پر حرارت و احوال پرسی های مکرر ما با خشکی و سردی خاصی که نه اونقدر واضحه که به روی طرف بیاریم و ازش بپرسیم چیزی شده و نه اونقدر هم ناچیز که بشه نادیده اش گرفت، روبه رو میشه.

 (اگر موراد بیشتری به ذهنتون رسید بگید، که چه رفتارهایی که در ارتباطات مجازی ناراحتتون می کنه) 

معلومه دیگه آدم وقتی این سر ارتباط قرار داره، صد در صد تمامی این رفتارها رو بی ادبی می دونه. و در شرایط درست و ایده آل و یک ارتباط اصیل هیچ کدوم از این رفتارها درست و پسندیده نیست. ولی شاید ....

اینجا می خوام یه "ولی شاید ..." برای قضیه بگم. حالا چرا به این "ولی شاید..." رسیدم، چون بعد از قضیه قرنطینه و کلا کرونا، بیشتر ارتباطات من مجازی شدند و در این بین کار من هم مجازی شد و باعث شد من برخوردهای اینچنینی زیادتری دریافت کنم چه در زمینه ی کاری و یا همچنان با دوستان و آشنایان. و من به یه و"ولی شاید ..." شدیدا احتیاج داشتم و دارم چون روز به روز تعداد دفعاتی که من دارم ناراحت میشم داره زیاد میشه. و یا حتی عصبانی.

پس از خودم پرسیدم:

1.دلیلم چیه وقتی نمی خوام سریعا جواب پیامی رو بدم؟

2.دلیلم چیه وقتی پیامی رو سین می کنم و همچنان جوابی بهش نمی دم؟  

3. دلیلم چیه وقتی اگر قراره تا فلان روز و زمان مشخص به قولی عمل کنم و یا خبری بدم به کسی از پیشرفت چیزی ولی مدام این کار رو به نعویق میندازم؟

4. دلیلم چیه با کسی قرار آنلاینی میذارم ولی سر قرار آنلاین حاضر نمیشم؟

5. و بعد دلیلم چیه وقتی ازم در رابطه با عدم جواب دادن و آنلاین نبودن و یا در دسترس نبودنم سوال می پرسن، به راحتی از کلمه ی یادم رفت و گوشیم رو جا گذاشتم و یا سرم شلوغ شد استفاده می کنم؟ به جای اینکه کمی قبل تر از قرار سریع به شخص پیام بدم و قرار رو کنسل کنم.

5. دلیلم چیه وقتی به پیام هایی که به صورت اشتراک گذاری پستی، تصویری و یا ویدئویی هستن، جوابی نمیدم؟

6. دلیلم چیه اگر در برابر حال و احوال پرسی کسی سرد و گرفته برخورد میکنم؟

 

خب جواب های خودم و دلایل خودم رو در قسمت کامنت می نویسم، چون نخواستم پست طولانی تر بشه. از شما هم می خواهم دلایلتون رو بنویسید اگر گاهی هر یک از این تاخیرها در برقراری ارتباطات اینترنتی از جانب شما به وجود میاید.  

 

بازگشت به زندگی

از هفته ی آخر مرداد دچار افسردگی و خمودگی و پژمردگی و در خود فرو روندگی و بی انگیزگی و ..... این قبیل چیزهایی شدم که همگی مجبورم کرد اکثر قریب به اتفاق برنامه های زندگی و روزمره رو تعطیل کنم و بذارم این مدت بیاد و بره. هفته ی اول سعی کردم باهاش بجنگم و کلی عذاب وجدان داشتم از اینکه چقدر نمی تونم برنامه های روزانه ام رو پیش ببرم و عملا در روز هیچ کاری نمی کنم و همین خودش استرس و اضطراب مضاعف به وجود می آوورد. هفته ی دوم خسته از تلاش کردن و به زور برنامه های روزانه رو انجام دادن، تسلیم شدم و به هیچ کاری نکردن و سریال و فیلم دیدن رو آووردم ولی همچنان هزار بار از خودم در طول روز می پرسم "خب آخه چه مرگته؟" و عاجز از پیدا کردن یه جواب، باز حس عذاب وجدان و استرس و اضطراب میومد سراغم، چرا که فکر می کردم در حال سیاهنمایی هستم و زیادی دارم لوس بازی درمیارم. هفته ی سوم عملا تمام سیگنال هایی که حاوی سرکوفت و القای اضطراب و استرس رو بود رو کنار گذاشتم و نادیده گرفتم و بیشتر اوقات رو خوااااابیدم. هفته ی چهارم کمی بهتر شدم. هفته ی پنجم خیلی بهتر شدم. 

اینکه چرا هفته ی چهارم وپنجم بالاخره تونستم بهتر بشم و الان که هفته ی ششم هستم دیگه تقریبا انرژی و انگیزه ام برگشته. دلیلش این بود که از هفته ی چهارم و پنجم به اجبار توی کلاس آنلاینی که از قبل به عنوان شاگرد در اون ثبت نام کرده بودم باید شرکت می کردم. و اینکه شب ها هم یک ساعت با دست جدیدی که به تازگی پیدا کردم قرار گذاشته بودیم تا هفته ای دو شب را یک ساعت به انگلیسی حرف زدن بپردازیم و کمی در راستای آیلتس خودمون رو ارتقا بدیم. کلاس اول که هزینه رو پرداخت کرده بودم و امکان لغو شدن و کنسلی نداشت. برنامه ی دومی هم امکان لغو شدن نداشت چرا که با دوست جدید رودربایستی داشتم :دی دو تا حرکت من رو از اون کنج اتاقم و یا مچاله شدن زیر پتوم و یا فرار کردن از فکر کردن با اپیزود پشت اپیزود سریال دیدن، خارج کردن. برای ساعتی در روز به افکار منفی فکر نمی کردم و هم اینکه به جز اون ساعت های کلاس و یا میتینگ هیچ فشار دیگه ای در طول روز برام نداشتن. فقط همون رازی کردن خودم برای حاضر بودن. 

یه درس بزرگ گرفتم از این مدت برای دوره های این شکلی که در آینده هم باز خواهند اومد و من رو همچنان زمین گیر خواهند کرد. ولی یاد گرفتم اینقدر نپرسم چرا! نخوام خودم رو  سرزنش کنم. به خودم یادآوری نکنم چه نعمت هایی در زندگیم هست که شاید خیلی ها در حسرت اون باشند. اصرار نداشته باشم به زور تمااامی برنامه های روزانه ای رو که در حین سالم و سلامت بودن انجام میدم، همچنان انجام بدم. به جاش به خودم بگم خب چرا یه مدت یه کم استراحت و تفریح نمی کنی. مثلا هر روز نمیری بیرون. مثلا چرا نمیری خونه ی مریم و یا پگاه که از حرف زدن با هر دوشون همیشه احساس خوبی پیدا می کنی. چرا نمیری پیش سه قلوها. چرا ویدئو کال نمی کنی حتی. بله. بزرگترین درس این بود که فهمیدم ارتباط با آدم هایی که محدود هستن و خودم انتخابشون کردم ولی برام عزیز هستن حالم رو خوب می کنه. یا اینکه حتی ارتباط های جدید و آدم های جدید هم می تونه کمک کنه از هجوم افکار دور بشم و در عوضش حس خوب دریافت کنم، به جای اینکه از فکر کردن فرار کنم و یا بخوام به زور فکر نکنم و اضطراب هام و مشغولیت هام رو با تکرار این جمله که عیبی نداره و اینم می گذره نادیده بگیرم و کوچیک جلوه اشون بدم. باید حس بد رو جایگزین کرد ولی نه با انکار و فرار کردن. نه با حس خوب ظاهری و الکی. نه با کارها و برنامه هایی که درسته خوبن ولی انرژی می خوان. باید یادم بمونه من هیییچ انرژی ندارم. در حد اینکه یک ساعت بشینم جلوی یه نفر و فقط با هم تعریف کنیم میشه اسمش رو گذاشت جایگزینی حس بد با حس خوب. 

الان هفته ی ششم هست و من درسته هنوز صد در صد برنگشتم به روتین زندگیم ولی تونستم تماام اضطراب ها و استرس هام رو کنترل کنم و نذارم منو فلج کنن. و تونستم یه بار دیگه اون صدای مخوف درونی رو که می گفت تو آخرش می بازی رو برای بار هزارم خفه کنم. هر چند دوباره هم برمی گرده. ولی فعلا ر فته و همین فرصت رو بهتره غنیمت شمرد و به زندگی برگشت :)

 

منتظر یه پست مفصل در رابطه با یه دوره ی زبان باشید، مخصوصا اگر مبتدی هستید و برای مدت طولانی هست که قصد دارید بالاخره از یه جایی این شاخ غول زبان رو بشکنید :)

 

+این هم آیدی اینستاگرام من (hds.rfe) هست برای کسایی که دوست دارند اونجا هم من رو دنبال کنند :) 

++گفتم برم پیشواز و کمی زودتر قالب رو پاییزی کنم :د)

چرا؟

به نظر شما چرا باید رمان بخونیم؟ آیا اصلا باید داستان بخونیم؟ شما چه نوع رمان ها و داستان هایی دوست دارید؟ شاد و طنز و کمدی و خانوادگی و اجتماعی و .... ؟ ملاک انتخابتون چیه؟ تا حالا فکر کردید یک داستان ساده چیزی بیشتر از یک داستان و اساب سرگرمی می تونه باشه؟

 

ممنون میشم جواب بدید :)

شوهر آهو خانم

سید میران که شوهر آهو خانم باشد در سرانه ی پیری به سرش می زند بعد از 14 سال زندگی برای آهو خانم هوو بیاورد. 

این لپ (لب؟!) کلام رمان "شوهر آهو خانم" می باشد. سال ها بود قصد داشتم این رمان را بخوانم ولی نشده بود تا اینکه آقای کاف صاد این رمان را به خیال اینکه من ادبیات داستانی بخوان نیستم و نبوده ام داد تا بخوانم و راستش کمی هم حرصم گرفت :/ البته وقتی رفتم رمان را بگیرم ملتفتش کردم که درست است در اکانت اینستاگرامم و در باب پست هایی که از کتاب هایم برمی آید که فقط فلسفه و روانشناسی قوت قالب این روزهایم شده ولی بنده از 15 سالگی تا 21 سالگی را با ادبیات داستانی گذرانده ام و الان بر حسب نیاز به روانشناسی و فلسفه بیشتر احتیاج دارم. پس برای من ژست ادبیات داستانی بخوان و تو غریبه ای و بیا کتابی بهت بدهم و دستت را بند کنم، نگیر :دی 

خلاصه "شوهر آهو خانم" را زیر بغل زده و به خانه آمدم و شروع کردم. هشتصد صفحه. آخرین کتاب قطوری که تازگی ها تمام کردم ششصد صفحه بود که سه ماه طول کشید تا تمام شد :| حالا با این کتاب هشتصد صفحه ای که در دستم امانت است نمی دانم چه کنم تا به سه ماه نکشد خواندنش. و چقدر هم تلخ و سخت است خواندنش. انگاری نشسته ای وسط تاریخ سیاه روزی زنان این مملکت و الحق و الانصاف علی محمد افغانی هم جوری خدای توصیف و فضاسازی است که کم مانده بشینی با روزگار تمام زنان سیاه بخت از قدیم تا به همین الان زار زار گریه کنی.

 

بریم یه چشمه از تری سِم حاج میران و همسران رو داشته باشیم :))

آنگاه زن خواب آلود را که هیچ گونه اختیاری از خود نداشت روی کف فرش کرده ی اتاق دراز کرد و برای آنکه خواب از سرش برود و در حقیقت من باب شوخی و بازی، شروع کرد او را قلقلک دادن و در تاریکی فاصله به فاصله گونه ها و زیر گلویش را بوسیدن. لحظه ای بعد هر سه نفر به اتاق بزرگ که چراغش روشن بود رفته بودند. سید میران هما را با خنده و بازی سر دست بلند کرد. زن بازوانش را به نرمی دور گردن او انداخت. آهو نیز که تا این لحظه بیکار مانده بود برای آنکه عقب نمانده باشد خودش را به شانه ی چپ مرد که آزاد بود آویخت و لش کرد. سید میران مثل دو لنگه آرد هر دو زن را وزن کرد، هما با اینکه بلندتر بود سبک تر می نمود. در دل مرد سالمند و به آرزو رسیده، قند آب می کردند. در وسط اتاق بزرگی که با بهترین سلیقه های زنانه آراسته شده بود، دو دلبر نازنین را روی زانو نشانده بود، یکی را می بوسید و دیگری را نیشگون می گرفت. یکی می بود و دیگری مزه اش. آن می و مزه ای که خدا حلال کرده و پیغمبر روا داشته بود.

 

جایی دیگر هم سید میران خوان باز عنایت فرموده و می فرمایند:

زیرا می دانی که بزرگترین پوشش یک زن که او را از گرما و سرمای محیط حفظ می کند، شوهر است. زن و شوهر در حکم آستر و رویه یک لباس هر دو لازم و ملزوم هم اند. تو هر فکر و نقشه ای در سر داشته باشی و از برای زندگی خود هر طرح و رنگی بریزی. من قبول نمی کنم بتوانی مستقل از مرد روزگار بگذرانی. فاطمه زهرا می فرماید: زن گلی است که خداوند متعال برای بوییدن خلق کرده است. نمی دانم حرف های مرا می شنوی یا نه، و اگر می شنوی چگونه تعبیر می کنی. در هر حال آنچه که من در عمر خود به آن اعتقاد یافته ام، زن آن مروارید اصلی است که اگر در گردنش نیاویزند خاصیت زنده بودن و شفافیتش را زودتر از دست خواهد داد.

 

درد اینجاست که رمان در سال هزار و سیصد و چهل نوشته شده. ولی هنوز هم تفکرات متحجرانه و مردسالارانه ی کتاب رو در زندگی زن های الان می بینیم.

تلاشی یک ماهه در راستای کمی هم ایرانی

همه چیز از قسمت آخر سریال همگناه شروع شد. خیلی ها ازش حرف زدن، توی اینستاگرام خیلی ها استوری گذاشتن که سریال ایرانی محشری بود و این داستان ها. وسوسه شدم، که شاید واقعا سریال خوبی باشه. سال هاست سریال ایرانی ندیده بودم. آخرین بار قهوه ی تلخ بود :دی 

رفتم سراغ پگاه. هر چقدر من خوره ی فیلم و سریال خارجی ام و پگاه برای اینکه بپرسه چی ببینه میاد سراغ من، وقتش بود منم برم سراغ پگاه که خوره ی فیلم و سریال ایرانی هست ولی عشق هزارپا و سریال دل و این قبیل آشغال های ایرانی نست. پگاه نظرش این بود که اصلا خوب تموم نشده و خیلی جا داشته قبل از تموم شدن خیلی مسایل دیگه مشخص تر بشن. خلاصه که همگناه منتفی شد . ولی اصرار کرد که سریال "کرگدن" رو ببینم. یه اکانت فیلیمو گرفتم و توی دو روز 36 قسمت از سریال رو سر کشیدم و تمام :) خیلی وقت بود اینقدر درگیر یک اثر ایرانی نشده بودم. خیلی ایرادها می شد از داستان سریال گرفت و خیلی جاها رو می شد نام برد که گره گشایی نشدن و کمی تا قسمتی هم یاد داستان های هما پوراصفهانی افتادم حتی. ولی خب باعث شده بود من یه اکانت یک ماهه ی فیلیمو خریده باشم و بشینم فکر کنم که حیفه این یک ماه ازش استفاده ی دیگه ای نکنم و لذا شروع کردم لیست کردن که من در این مدت چه فیلم های ایرانی رو ندیده ام که می خواستم ببینم و لیست حقیقتا بلندبالایی هم شد :دی شما ببین  که وقتی توی لیست "جدایی نادر از سیمین" هم هست، یعنی چی دیگه :دی برای اولین فیلم نمی دونم چرا "طلا" رو انتخاب کردم. خوب نبود. بعد ولی "متری شیش و نیم" رو دیدم. خوب بود. "جهان با من برقص" رو دیدم. نگاه داستان رو دوست داشتم و به نظرم اگر یک نفر دیگه به جز سروش صحت کارگردان می بود، از اون داستان می شد فیلم قشنگ تری دربیاد، یه سری جاها مثل وصله ی ناجور بود. من سروش صحت رو دوست دارم ولی نه به عنوان یک کارگردان :) بعد "در دنیای تو ساعت چند است" رو دیدم. هر چقدر "علی مصفا" توی فیلم "جهان با من برق" اصلا توی نقش خوب جا نیفتاده بود، چقدر توی "در دنیای تو ساعت چند است" خوب توی نقش بود :) حس فیلم رو دوست داشتم و بالاخره اون موسیقی که همیشه حرفش رو شنیده بودم وقتی اسم این فیلم وسط اومده بود رو هم شنیدم. "سرخپوست" رو دیدم. فضای متفاوتش رو دوست داشتم، یه چیز متفاوتی بود توی فیلم های ایرانی ولی خب یک سری جنبه های داستان هم مثل نقش پریناز ایزدیار توی فیلم و یه مددکار زن توی اون سال های ایران و توی زندانی به اون دورافتادگی و اون رابطه اش با زندانی ها و در عین اون شکنندگی و ظریف بودنش یه کمی لوس بود :دی به نظر من شخصیت مددکار باید متفاوت تر ساخته و پرداخته می شد. "ابد و یک روز" رو دیدم. نرو سمیه رو دیدم. چقدر نرو سمیه گفتن هاش اشکم رو درآوورد :| چقدر من از این سمیه ها زیاد می شناسم. چقدر از این سمیه ها زیاد دیدم. من این فیلم رو خیلی دوست داشتم، چون عین تک تک آدم های فیلم رو دیدم توی اطرافم. از اون هم شاید بدتر .... 

چقدرررر "مغزهای کوچک زنگ زده" محشر بود. هومن سیدی چی زده بود تا اون فیلم رو بسازه؟ بعد از دیدن "خشم و هیاهو" رفتم سرچ کردم تا یادم بیاد که فیلم بر اساس چه داستانی ساخته شده بود، بر اساس قصه ی ناصر محمدخانی و شهلا جاوید. چیزی که جالب بود، این بود که من شنیده بودم ناصر محمدخانی الان کاناداست ولی طبق چیزی که توی سایت ها نوشته شده بود، به نظر میاد که داره توی شهر ری زندگی می کنه. توی فیلم خیلی راحت تر می شد به هر حال رای صادر کرد. ولی من هرچی بیشتر از ناصرمحمدخانی و شهلا جاوید خوندم، نتونستم نظر قاطع و محکمی داشته باشم و خب در نهایت به این نتیجه رسیدم بهتره بیخیال قضیه بشم :دی ولی نکته ی دیگه ای که نظرم رو جلب کرد این بود که توی چند ماه گذشته یه فیلم اسپانیایی خیلی بین ایرانی ها طرفدار پیدا کرد که فکر می کنم شما هم اگر اون رو ندیده باشید، به هر حال دیدید که یک نفر از شاهکار بودن این فیلم استوری گذاشته باشه. فیلم "Invisible Guest" و خب چقدر با "خشم و هیاهو" یه داستان یک شکل داشتن. و مطمئنم خیلی هایی که از این فیلم اسپانیایی خوششون اومد اصلا خشم و هیاهو رو ندیده اند و همین طور در رابطه با شباهت داستان.

آها راستی "من همسرش هستم" رو هم دیدم که خب فیلمی نبود که هیچ نکته ایش چنگی به دل بزنه به جز مصطفی زمانی :دی اونم نه نقشش و بازیگریش، بلکه خودش و قیافه و هیکل و فیگورش فقط، که البته اونم به چشم برادری  :لامصب

 

خب این بود آنچه که من تا به اینجا از دستم براومد تا عقب افتادگی خودم رو از سینمای ایران باهاش جبران کنم. اگر فیلمی هست که دیدید و دوست داشتید با یک توضیح در رابطه با اینکه چرا فکر می کنید فیلم خوبی هست، ممنون میشم بهم بگید :) 

اینستاگرام خود را عمومی کنیم یا نکنیم

از وقتی تصمیم گرفتم پیج اینستاگرامم رو عمومی کنم، دارم از جانب آشناها برخوردهایی که دوست داشتنی نیست دریافت می کنم. یا در رابطه با همشهری ها و این شهر کوچیک توی مضیقه قرار می گیرم. یا کلا گذر آدم هایی از این شهر به سراغم افتاده که حتی توی خیابون هم دوست ندارم از کنارشون رد بشم :| 

شاید بگید خب پیجت رو پرایوت کن، تو که اینقدر حساسی! خب باید بگم که اولین واکنشم نسبت به حساسیت هایی که داشت شکل می گرفت همین بود. که بذار پیج رو مثل قبل پرایوت کنم و خیال خودم رو هم راحت. ولی چون به خودم قول دادم که اعتماد به نفسم رو وقتی دارم توی این شهر زندگی می کنم بالا ببرم و نذارم کوچیک بودن این شهر من رو محدود کنه و نخوام خودم رو سانسور کنم تا وقتی دارم توی این شهر زندگی می کنم تا زندگی کردن برام اینقدر سخت نباشه، خواستم با عمومی کردن پیج اینستاگرامم شروع کنم. این روزها باید به خودم مدام این هدفم رو یادآوری کنم. که من چرا از اول پیج رو عمومی کردم. برای اینکه اینقدر از خودم بودن توی این شهر نترسم. برای اینکه اینقدر افسرده نباشم از اینکه نمی تونم فعلا از این شهر برم و از اینکه چقدر نمی تونم خودم باشم و باید بیشتر جنبه های خودم رو با وسواس سانسور کنم. 

 

یه نکته و پیام اخلاقی مثل این شعارهای پکیج های طبلیقاتی بگم در انتها: که اگر از کمبود اعتماد به نفس رنج می برید لازم نیست پکیج های ما را بخرید، بلکه از کم کم پر رنگ کردن خودتان در شبکه های اجتماعی شروع کنید. چرا که اگر از گذاشتن عکسی از خودتان به دلیل خوب نبودن، در پروفایل های شبکه های اجتماعی می ترسید، پس شروع کنید و اینکار را انجام دهید، حتی اگر شده برای مدت کوتاهی و بعد عکس را بردارید. اینکار را چندین بار تکرار کنید تا کم کم به عکس خودتان در پروفایل تان عادت کنید. تا بپذیرید برای اینکه خودتان را در پروفایل تان ببینید هیچ نقص و کمبودی ندارید :) بعد هم از اینستاگرام شروع کنید. از حرف های خودتان را گفتن و عکس های خودتان را گذاشتن شروع کنید، از فالو کردن آدم هایی که در برابرشان فکر می کنید کم هستید و چیزی برای عرضه ندارید و همیشه از شما بهترین بوده اند شروع کنید. و یا در نهایت اگر اهداف بسیار والاتری در به دست آوردن اعتماد به نفس دارید مثل من :دی پیج خود را عمومی کنید و تا جاییکه توانایی تحمل حساسیت های به وجود آمده را دارید این حرکت را ادامه بدهید.

 

ولی جدای از شوخی من از همین طریق خیلی تونستم به افزایش اعتماد به نفسم سیر صعودی تر بدم. 

قاب دلخواه من

جایی که من ازش بیشترین عکس رو توی روزها و فصل ها و آب وهواهای مختلف دارم، یک جایی هست ته خیابونمون :)

 

اول یه دورنما از سر کوچه امون که تابلوش یه کم معلومه توی عکس تا ته خیابون داشته باشید